Dinsdag 18/4.

Tja, er zijn veel dingen te regelen na thuiskomst, en dan schiet de afwerking van de blog er over. Nu toch een poging.

Allereerst de gevolgde reisweg tijdens deze 6200 km lange tocht.

Heenreis door Frankrijk

Heenreis door Spanje

Terug naar het noorden door Spanje

Van de Pyreneeën terug naar huis

En dan nu het korte relaas van de laatste drie dagen.

Dinsdag 11 april  Vertrokken we uit Salies-en-Béarn. Via de Landes, Bordeaux en Dax komen we aan in Chauvigny, één van de stadjes uit onze "Vaut le Détour"-gids. De camper mag op de immense parking in 't centrum van de stad staan. Historisch centrum met (ruïnes van)  kastelen en kerken. We eten ongelooflijk lekker in restaurant Le Lion d'Or. De Franse keuken staat toch op een immens veel hoger niveau dan de Spaanse!

Woensdag gaat het, alweer langs tolvrije wegen, richting Pont-Audemer, ook een Vaut le Détour. Maar de camperplaatsen die in de gids vermeld staan lijken nergens op, en we rijden door tot Honfleur. Daar is een camperplaats voor 265 stuks (!!), die op enkele plaatsen na volstaan. Waarschijnlijk wegens de paasvakantie in dit hyper-toeristische stadje.  We vinden toch nog een plekje en snoepen later op de avond van een lekkere plateau de fruits-de-mer. Waardige afsluiter van ons verlof!

Donderdag 13 april geraken we dan zoals gezegd via Duinkerken terug thuis. We slaan eerst nog wat lekkere Franse kazen in bij de Auchan van Duinkerken.

Besluit van de reis.  We hebben samen weer eens in ons camperke genoten van onbekende en bekende landschappen en natuurgebieden. Gedurende de drie jaar sinds de aankoop hebben we bijna 50000 km afgelegd en 369 nachten geslapen in de camper! Dat is een volledig jaar! Vragen of het ons bevalt is dus totaal overbodig! :-)

Donderdag 13/4 We zijn vanavond gezond en wel thuisgekomen na een prachtge reis. Morgen details van de laatste dagen. Nu een uitblazen en de stapel post doornemen :-)

Zondag 9/4 Alvorens te vertrekken doen we nog een wandelingetje langs de rivier die tegen de camping aanschuurt (letterlijk, want een heel stuk van het wandelpad is weggespoeld). We zien Bontbekplevier en Putter, maar de Buidelmees die hier zou zitten vinden we niet.

Op weg naar de Pyreneeën stoppen we nog even aan de Puente de la Reina, waarover de meeste pelgrims uit het noorden passeren op weg naar Compostela.



Daarna gaat het naar Roncevales, waar het klooster staat dat de bedevaarders opvangt na hun eerste etappe vanuit Saint-Jean-de-Port over de Pyreneeën. Vanaf dit punt hebben ze nog 790 km af te leggen!



Het is zondag en extreem druk. In het restaurant stappen we op nadat we een half uur geprobeerd hebben de aandacht van de ober te trekken.

Met de wagen is de tocht over de bergen niet moeilijk, in tegenstelling tot wat de pelgrims moeten ondergaan. In Saint-Jean-de-Port is het erg druk, niet enkel door bedevaarders maar vooral door dagjestoeristen.

Een klein uurtje verder bereiken we in Salies-de-Béarn een mini-camping uitgebaat door een overwerkte Nederlandse. Het terrein ligt boven op een heuvel. Weinig volk, dus een verademing na de drukke Spaanse familiecamping van gisteren. Wel hinderlijk geluid van de departementele weg die beneden in de vallei ligt. 's Nachts is het echter doodstil.

Maandag nemen we een dagje rust. Ik wandel de steile heuvel af tot in het mooie stadje om inkopen te doen. Oude huizen aan de rivier. Er is een thermaal station. Zwetend terug naar boven, waar we onze eerste asperges van het jaar klaarmaken.

Morgen vertrekken we definitief naar huis. We zullen de volgende avonden waarschijnlijk camperparkings opzoeken, dus de blog zal pas thuis afgesloten kunnen worden.

Vrijdag 7/4  doen we na ons vertrek uit Monfragüe nog inkopen in Placencia. We rijden door de Vallei van de Vera tot Garganta de la Olla, een middeleeuws dorpje. Deze streek is bekend voor zijn piemiento ofte paprikapoeder. We sluipen binnen in de kerk, die normaal enkel tijdens de misvieringen open is, maar nu was de harde kern van de parochie bezig met de voorbereidingen van de Semana Santa.

Na een pintje op het dorpsplein voor het gemeentehuis vinden we een tof restaurantje met een ongelooflijk snel pratende waardin. Als we haar vragen om aub iets langzamer te praten draait ze zich verlegen om en zegt dat ze dat niet kan. Ze is uitermate fier op alles wat ze op tafel kan brengen, maar ze raadt ons een lekker cabrito-gerecht aan, d.i. jong geitje gegaard op lage temperatuur. Als bijgerecht een heerlijke tomatensla met olie en uiteraard veel pimiento. We mogen haar middeleeuwse kelder gaan bekijken, waar in de rots uitgehouwen holtes voorzien zijn om tijdens de hete zomer aarden kruiken koel te houden die etenswaren bevatten.

We steken langs een smal, bochtig bergwegje de Sierra de Gredos over naar de Vallei van de Jerte, bekend om zijn kersen. Helaas zijn de meeste kerselaars juist uitgebloeid.

In het dorpje Jerte blijkt het infocentrum van de Sierra de Gredos gesloten (zullen we de Spaanse uurroosters ooit begrijpen?) en vermits het nog maar half vijf is besluiten we nog een 200 km verder te rijden, tot in Tordecillas, aan de Duero rivier, bekend van de excellente Spaanse wijnen.

Tijdens ons avondwandelingetje door het stadje vernemen we dat voor vanavond de eerste processie in het kader van de Semana Santa gepland is. Met zwarte maskers getooide personen trekken de kar voort waarop het beeld van Maria staat. De fanfare volgt, heel vals trompetterend. Veel volk loopt er niet achter, we zullen maar veronderstellen dat dit een eerste oefening is voor de rest van de week.

Terug aan de bar van onze camping kunnen we onze mails lezen en de krant downloaden, terwijl in de bar zelf een komiek het Spaanse publiek entertaint, veel te rap pratend om door ons verstaan te worden.

Zaterdag 8/4 Vandaag hebben we wat meer kilomters afgelegd, langs de autovia schiet het goed op. Via Valladolid, Palencia en Burgos komen we na de middag in Santo Domingo de la Calzada, langs de weg naar Santiago de Compostella. De kathedraal etuigd van grote rijkdom (dank zij de giften van de rijkere pelgrims doorheen de geschiedenis). Verschillende schilderijen van de Vlaamse meesters en een prachtig grafmonument in albast voor Santo Domingo. Leuk detail: in de kerk is een kippenhok, met witte haan en hen. Merkwaardig om in een kerk af en toe hanengekraai te horen! Na een tijdje moeten we de kerk uit omdat een 150 pelgrims een mini-viering komen houden. We worden opgesloten in de kloostergang, zodat we alle tijd hebben om de rijke kerkschatten te bewonderen die daar opgesteld zijn. Een klein half uurtje later worden we bevrijd en rijden we verder richting Pamplona.

In de buurt van Puente de la Reina vinden we een´ eerste klasse camping in Mendigorría. Hoewel het de zaterdag voor Semana Santa is wordt onze ACSI kaart nog aanvaard en betalen we een redelijke prijs. Het is nog niet erg druk, maar vlak bij ons staat helaas de Spaanse familie Flodder. Zowel ouders als kinderen gillen voortdurend tegen elkaar, mevrouw is zwanger en kotst op haar knieen gezeten in het gras voor hun caravan, papa krabt heel de tijd in zijn broek, de drie kleine kinderen worden uitgemaakt voor 'niños de mierda' (schijtkinderen) en 'coño' (iets tussen onozelaar en klootzak). Bon, morgen gaan we een andere camping opzoeken!

Donderdag 6/4 : rondrit naar Serradilla, Torrejón el Rubio en dan terug naar de camping.´De weg naar Serradilla is niet geasfalteerd (de camper ziet onmiddellijk wit van het stof) en zit vol putten. Maar hij loopt achtereenvolgens door een magnifiek stuk dehesa (weiland met kurkeiken waarin de pata negra varkens zich vol proppen met o.a. eikels), een meer ruw stuk met brem, struiken van zonneroosje en diverse inheemse struiken. Daarna gaat het over een bergkammetje en aan de andere kant staan dennenbossen. In de schaduw is het koel, maar in de zon zalig warm.

Roodkopklauwieren, Roodborsttapuiten en een Grote Lijster zijn de leukste waarnemingen. Behalve dan een grote uil die op de nok van een boerderij zit, maaar bij nadere studie van plastiek blijkt te zijn.

Serradilla is een wit dorpje in the middle of nowhere. Er zijn wel een tiental kerken, ermita's en kapellen! Van hieruit vertrekken veel wandelpaden door de bergen en de dehesa. We lunchen in onze camper en doen een wandelingetje door het dorp dat op het middaguur bijna verlaten lijkt. Roodstuitzwaluw en Kuifleeuwerik voelen zich hier duidelijk thuis.

Via een ordentelijker weg gaat het dan naar Torrejon el Rubio, een dorp ten zuiden van het park van Monfragüe. Na een frisse pint gaat het toeristenbureau open en krijgen we nog wat informatie over de streek, nuttig voor toekomstige visites.

In het park, aan de Salto del Gitano, zien we buiten de te verwachten Vale en Monniksgieren ook enkele prachtige Blauwe Rotslijsters.

Op de camping spuiten we het stof van de camper en genieten dan van een welverdiend aperitiefje.

Na het avondeten pakken we in, want morgen begint de terugreis. Geen stress: we hebben een week om de ongeveer 1900 km naar huis af te leggen. Intussen zullen we hier en daar nog wel even blijven plakken.

Zondag 2/4. We zijn uit El Rocío vertrokken en binnendoor via de Sierra de Aracena ( waar de beroemde Jabugo-ham gemaakt wordt), langs Zafra en Mérida tot in Trujillo gereden, midden in Extremadura en zuidelijk van het Natuurpark van Monfragüe. Trujillo heeft een mooi stadscentrum vol paleizen die door de  conquistadores gebouwd werden nadat ze in Peru de Inca's uitgemoord en van alle goud beroofd hadden. We staan aan de Plaza de Torros, waar in de bouwvallige arena een kolonie Kleine Torenvalk en een bende Zwarte Spreeuw huizen.

Maandag  maken we een omtrekkende beweging langs het oosten van het  natuurpark. In Saucedilla doen we in de brandende zon een wandeling langs verschillende vogelkijkhutten. Je moet hier eerst de sleutel van die hutten vragen, helaas zijn de sloten zo stroef dat we ze niet of moeilijk open krijgen. Tijdens de wandeling zien we o.a. veel Rode en Zwarte Wouw, Ooievaars, Roodborsttapuit, Hop, Kuifleeuwerik en Graszanger. en enkele Purperkoeten.

's Avonds installeren we ons in de vertrouwde camping van Monfragüe, waar de Blauwe eksters ons rond de oren vliegen, de Ooievaars op een nest aan de ingang dag en nacht klepperen en we als achtergrondgeluid Koekoek en Hop krijgen. Ook hier Spaanse Mus en Graszanger.

Dindag is een hoogdag! In de voormiddag rijden we naar enkele uitkijkposten, waar we nesten van Aasgier en Zwarte Ooievaar zien en grote zwermen Huis- en Rotszwaluw. Wat verder zien we voor het eerst in 3 jaar de Spaanse Keizersarend op nest. Na een tijdje komt het mannetje aan en laat zich uitgebreid bewonderen terwijl hij op een rotspunt zit. Om het feest compleet te maken zien we ook nog een Blauwe Rotslijster.

Om 15u ontmoeten we in Villareal de San Carlos, het centrum van het park,  Rudi, een NP Scheldeland bestuurslid, die hier een wandelreis begeleidt. We mogen mee op stap. De wandeling is maar 7,5 km lang, maar wel over ruw en steil terrein, en meestal in de brandende hitte. De pintjes aan het einde zijn dan ook welkom. Terug op de camping zien we het niet meer zitten om nog te koken en trekken we naar het restaurant. Op het terras bewonderen we de zonsondergang terwijl we wachten.

Woensdag 5/4 is een rustdag. Bekomen van de hete wandeling van gisteren.

Maandag 27/3 tot Zaterdag 1/4

Overwegend prachtig weer, soms is de camper 's avonds moeilijk te koelen voor we gaan slapen :-)

Woensdag fietsten we naar Las Rocinas, een deel van het Nationaal park op amper 2 km van de camping. Er is een informatiecentrum en een vlonderpad langs een reeks observatiehutten. We zijn bijna alleen, zodat we rustig kunnen turen naar de vogels die in de lagunes zitten.

Buiten de Zwarte Ibissen, die in deze streek bijna even talrijk zijn als bij ons de kraaien, en Ooievaars die op de elektriciteitspalen soms met 4 verdiepen boven elkaar nestelen, zien we veel Zwarte Wouw. Dodaars en Krooneend zijn goed vertegenwoordigd, naar de Purperkoet is het een tijdje zoeken. De andere uitschieters zijn Roodstuitzwaluwen en Europese Kanarie.

Donderdag staan we vroeg op om ons, samen met een tof Nederlands koppel van op de camping, te laten rondgidsen in het Doñana park zelf, waar je alleen niet mag komen. Van de Lynx krijgen we slechts een glimp te zien voor hij achter de bosjes verdwijnt. Dank zij de gids krijgen we meer dan 60 soorten te zien! Specialekes: Roerdomp, Roodkopklauwier, Purperreiger, Kalanderleeuwerik, Graszanger, Geoorde fuut, Rode Patrijs, Witbuikzandhoen, Slangenarend, Visarend, Griel, Spaanse mus. Leuk is een kolonie Gekko's die op een betonnen elektriciteitspaal een zonnebad nemen.

Vrijdag gaan Katrien en ik samen naar de dorpskapper. Voor amper 20 €  samen komen we biten met een fris zomerkapsel. De man vertelde ons dat met Pinksteren de bevolking van een 1000-tal mensen gedurende 7 dagen aangroeit tot 1 à 1,5 miljoen door de pelgrims die vanuit alle Spaanse steden en het buitenland komen. Er blijkt zelfs in Brussel een broederschap te zijn die deelneemt aan dit massa-event.

De Andalousische pelgrims komen voornamelijk met paard en kar. El Rocío is daar helemaal op voorzien: geen enkele straat is verhard, alles is mul zand. In 2015 probeerden we er met de fiets door te geraken, maar na 100 m moesten we ons stalen ros voortduwen! Je waant je in de Far West, voor de huizen zijn palen en ringen om paarden vast te maken. Zelfs jonge kinderen zie je hier te paard door de straten wandelen.

's Middags eten we in restaurant El Toruño, onder twee machtige olijfbomen die ettelijke eeuwen oud zijn. Een chique Señora˜ en haar stalknecht komen te paard tot bij het restaurant gereden; zonder afstijgen worden ze van eten en drinken voorzien op speciale hoge tafels.

Zaterdag bezoeken we nog eens de fameuze 'ermita', de kerk waar de pelgrims met Pinksteren samentroepen. Er zijn voorbereidingen voor een huwelijksmis bezig. We willen wel eens zien hoe het er hier aan toe gaat en blijven wachten. Prachtig uitgedoste dames op hoge hakken (in al dat zand!), heren in mooie kostuums.  De dienst zelf blijkt één grote chaos. Iedereen praat door elkaar, zodat je niets hoort van de pastoor, van de voorlezingen en van de Flamenco-liederen die blijkbaar gezongen worden. Mensen staan op uit de kerkbanken, gaan wat verder staan babbelen met bekenden en gaan dan weer elders zitten. Daarna trekt heel het gezelschap in een rij koetsen naar het restaurant.

We hebben we onze verdere reisopties overwogen. Binnen minder dan twee weken (Pasen) willen we terug thuis zijn. Tijd dat we deze moeilijke lange periode van 'Dagen zonder Water' afsluiten. :-))

 Morgen vertrekken we uit El Rocío, weer richting natuurpark van Monfragüe. Daar blijven we dan waarschijnlijk nog een klein weekje in de buurt rondhangen voor we terug richting Laarne trekken. Volgens de meteo hebben we nog mooi weer voor de boeg.

Zaterdag. Vannacht flinke regenbuien en stormwinden, maar tegen de ochtend weer zonnig, hoewel frisjes. ’s Middags gegeten in restaurant Reyes, op het mooie pleintje in het centrum van Isla Cristina. Na de middag gelukkig zoveel mogelijk ingepakt want ’s avonds giet het weer fors.

Zondagmorgen in een beginnende bui het grondzeil opgeplooid. Tijdens het ontbijt regent het pijpenstelen. We betalen en rijden binnendoor richting Huelva, waar we in de Marismas del Odiel proberen de Visarend te spotten. Het beest schuilt echter voor de harde wind (de telescoop trilde heel de tijd), zodat we tevreden moesten zijn met Flamingo's, Rode wouw, Steltkluten en een assortiment andere steltlopers. Net voor de volgende vlaag zijn we terug aan de camper.

Na de lunch rijden we langs de kust naar El Rocío in het natuurpark Doñana. We installeren ons op de ons al bekende camping en wandelen dan door de zandstraten van het bedevaartsdorpje naar de lagune bij de kerk. In het natuur-infocentrum vertelt de natuurgids ons blij dat er dit jaar overal in het reservaat voldoende water is, met een overvloed aan vogels tot gevolg. Mooi, want tijdens onze vorige bezoeken was alles uitgedroogd. Vol verwachting klopt ons hart voor de volgende dagen! Als voorproefje zien we in de lagune alvast veel Zwarte ibis, Lepelaar, Flamingo en kleine reigers. Leuk zicht: een groep paarden stapt onder leiding van een schimmel mooi in een rij dwars door het water van de lagune.

El Rocío aan de overkant van de lagune

Zelfs een regenbui op de wandeling terug naar de camping kan het humeur niet drukken. De avond brengen we knusjes door in de camper terwijl de regen op het dak roffelt.

Vandaag Maandag 27/3 wordt er nog wat regen verwacht, daarna moet de zomer doorbreken. :-)

Nu we terug volop gas hebben is de bbq weer bovengehaald. Woensdag sardientjes, donderdag een entrecôte en gisteren vrijdag dorade. Dus geen angst: we sullen hier niet verhongeren! :-)

Vandaag zijn we veiligheidshalve maar op restaurant geweest, want er waren regelmatig regenvlagen.

Pulpo a la Galiega als voorgerecht.

Gisteren ben ik de vogelstand in de Salinas van Isla Cristina gaan verkennen. 19 soorten gezien, waaronder voor mij Dunbekmeeuw en Grote Stern de speciaalste waren. Voor de rest vooral steltlopers. De flamingo's die hier talrijk moeten voorkomen waren niet op het appèl.

Morgen wordt het een regen- en stormdag. We maken daar gebruik van om naar El Rocío, in het natuurpark Doñana, op te schuiven. Eens gaan kijken of het er wat minder droog is dan de twee vorige jaren, en er dus wat meer vogels te zien zijn.

Vanaf maandag wordt het terug zomerweer.

Maandag hebben we ons rustig gehouden. Er was wat meer wind, maar de zon en de blauwe hemel overheersten.

Dinsdag 21/3 vonden we het tijd voor een uitstapje. Op de camping hadden we gehoord waar we onze gasfles konden vullen, en deze keer is het gelukt. Men had er de nodige tussenstukken voor onze Belgische fles. Weliswaar LPG ipv propaan, maar dat is ook goed. En spotgoedkoop. Daarna doorkruisten we mooie natuur langs de grensrivier Guadiana, tot in het stadje Alcoutim. Daar hadden we een adresje voor lekkere gegrilde vis. We vonden een tafeltje op het terras boven de Guadiana rivier, met zicht op het Spaanse Sanlucar de Guadiana aan de overkant. Op de berg daarboven ligt een groot wit fort. Nu was het bewolkt, maar in de zon moet dat daar nogal schitteren!

De prijzen in Portugal zijn nog een flink pak lager dan in Spanje: voor ons tweeën vis, sla en frieten (!) plus wijn, dessert en koffie betaalden we 17,10€.

Woensdag 15/3 was het hier overwegend grijs, met enkele kleine regenvlagen. We zijn naar Isla Cristina gefietst en hebben er heerlijk verse vis gegeten in een klein restaurantje vlak bij de vismijn. Na wat boodschappen terug naar de camping.

Donderdag  fietsten we langs de promenade naar een (kaduuke) brug over een zeeinham. Daar zagen we vorig jaar een Zeehaas, een zeeslak van een 25 cm. Ze was nu niet op het appél. Nog wat te fris? Van de voorspelde zondvloed hebben we niets gemerkt, op enkele druppels na. Spaanse meteorologen zijn even goed (?) als de Belgische. Gegeten in een volksrestaurantje. Niet echt je dat.

Vrijdagmorgen brak de zon al door. Via het strand wandelden we naar een chiringuito voor een apero in het zonnetje, met zicht op de zee. Daarna aten we in een voortreffelijk restaurant waar de koning van Spanje ook zijn voeten onder tafel schuift. Na schelpen met een zalig sausje kregen we 'besugo', zeebrasem. Het grote beest was overlangs in twee gesneden, bedekt met groenten en dan in de oven geschoven. Hemels lekker! De rekening was echter ook 'koninklijk' :-(

Onze 'koninklijke' vis.

Terug op de camping blijken de Spanjaarden en masse te arriveren voor het weekend. 's Avonds is er dus ambiance.

Zaterdag is het inderdaad beduidend drukker, niet enkel op de camping maar ook aan zee en in het stadje. Hele groepen families en vrienden hebben hier een vaste stek en vieren uitgebreid het samenzijn met veel gepraat en over-en-weer gerij. Aangezien wij vlak bij de ingang en receptie staan mogen we volop meegenieten van de levendigheid. Het is immers een enorme camping. 4s Avonds wandelen we er 'even' rond: we zijn 45 min onderweg!

Zondag 19/3 fietsen we naar Islantilla, een plaatsje 7 km verderop. Daar wil je in de zomer zeker niet zijn: enorme hotels en vakantie-resorts. We eten een racióń´´
inktvis op een terrasje juist naast het strand waar de vissersbootjes door een tractor omhoog getrokken worden. Honderden meeuwen houden in de gaten of er geen overschot is voor hen.

Terug op de camping genieten we lezend van het zalige weer. Schaduw opzoeken is echt noodzakelijk!

Vanaf 17u vertrekt de karavaan Spanjaarden weer naar huis en keert de rust op de caming weer.

Maandag was het 's morgens flink kouder. Blijkbaar is de straat van Gibraltar niet voor niets een pardijs voor surfers: het waait hier altijd hard. Buiten ontbijten was in elk geval geen optie.

De vuurtoren bij Trafalgar (hier versloeg de Engelse vloot de Franse, vandaar Trafalgar Square in Londen)

Juist naast de camping ligt een natuurgebied: bossen van parasoldennen op hoge duinen. We deden een flinke wandeling door het mulle zand. De vogels lieten zich niet zien of horen, op een verre Hop en een bende Groenlingen na. We zagen wel twee leuke orchideeën. Eénblad (Malaxis monophyllos) en het zeldzame Ophrys tenthredinifera, dat geen Nederlandse naaam heeft. Noemt in het Engels Sawfly Orchid.

Ophrys tenthredinifera

Eénblad (Malaxis monophyllos)

Zondagavond had Katrien een grote rode kever opgemerkt naast de camper. Na wat opzoekwerk op internet bleek het de Rode Palmkever (Rhynchophorus ferrugineus) te zijn. Vreselijk schadelijke exoot die in het Middellandse Zeegebied verantwoordelijk is voor het afsterven van talloze palmbomen. Ik had hem beter van kant gemaakt...

Rode Palmkever

Dinsdag 14/3 hielden we het voor bekeken aan de winderige straat van Gibraltar, vooral omdat er ook veel neerslag voorspeld werd. Eerste stop in Vejer de la Frontera, een in de hoogte liggend mooi wit stadje. Al van op de parking zien we Vale gieren zweven over de vlakte onder ons. We wandelen wat door de smalle straatjes en drinken een koffie op een pleintje met een fontein in azulejo-stijl.

Van daar gaat het naar Isla Cristina, in de provincie Huelva, op een boogscheut van de Portugese grens. We kennen er de camping Giralda, op enkele km fietsen van het centrum en geprangd tussen een beschermd duinengebied en het natuurgebied van de Ria Carreras.

Vrijdag zijn we met de camper naar de zoutpannen in de buurt van San Fernando gereden, in 't zuiden van de baai van Cadiz. Deze keer gaven de vogels wel thuis: al bij het uitstappen kon ik mijn telescoop opstellen naast de auto en er een aangenaam half uurtje door turen. Grote aantallen Flamingo, Kluut, Steltkluut, Grutto, en vele kleinere steltlopers. We volgden nog het wandelpad rond de zoutpan en zagen nog Drieteenstrandloper, Zilverplevier, Strandplevier, Oeverloper, Bonte strandloper, Steenloper, ... Een Orpheusspotvogel was voor mij een eerste waarneming.

Zaterdag was een rustdag. Genieten van de zon (of eigenlijk van de schaduw).

Vandaag hebben we na 12 overnachtingen op dezelfde (excelente) camping in El Puerto de Santa Maria de boel opgebroken en zijn we wat naar het oosten opgeschoven, dichter bij Tarifa. In de hoop iets op te vangen van de voorjaarsmigratie. De vogels steken hier over van Afrika naar Europa, tenminste als er niet teveel tegenwind is. En die was er helaas we: een strakke noordwester. Maar het weeer is nog steeds heel mooi en warm. We staan nu voor enkele dagen in het dorpje Zahora, vlak bij het natuurpark van Barbate.

Er is hier op de camping gratis wifi van uitstekende kwaliteit, veel beter dan de betalende op de vorige camping. Ik heb dus wat foto's van vorige dagen kunnen aanvullen.

Dinsdag zullen we waarschijnlijk richting Portugal trekken, want er wordt hier een tijdje onweer en regen verwacht.

Drie dagen heerlijk weer achter de rug. Vandaag wat meer wind, maar nog steeds heel warm.
Dinsdag kochten we op de markt chocos, dat is een soort inktvis. Grote fout: ik dacht dat ik die wel snel even zelf zou kunnen kuisen. Nu, zó snel ging dat niet, en ik was zwart tot aan mijn ellebogen.

De poetsvrouw op de camping schoot in een lachkramp: je moet dat altijd in het viskraam laten kuisen. Ze leerde me dan nog wat truukjes van wat je best verwijdert, daarna kon ik aan de slag op de bbq. Met goed wat olijfolie en look was het resultaat om duimen en vingers van af te likken. En vandaag is de laatste inkt vanonder mijn nagels verdwenen :-)

Gisteren woensdag Laguna de Toruños gefietst, aan de monding van de Rio San Pedro. Hier hebben de troepen van Napoleon enkele jaren artillerie opgesteld om Cadiz te veroveren, wat niet gelukt is. Je zou verwachten dat in deze lagune tussen de riviermonding en de baai van Cadiz massa's vogels zitten, en in theorie is dat ook zo. Maar tijdens onze doortocht was het een heel mager beestje. Enkele Wulpen, een paar Kleine zilverreigers, wat Aalscholvers, een enkele Bonte plevier. Van de 'beloofde' Flamingo's, Visarend en steltlopers geen spoor. Het was gloeiend heet, we vertonen allebei een warmrood tintje na een 30-tal km fietsen in de zon. 's Avonds sardientjes op de BBQ.

Vanmorgen hebben we een privé rondleiding gekregen bij sherryproducent Osborne. De andere ingeschreven bezoekers kwamen niet opdagen. We weten nu alles van het productieproces van Fino, Manzanilla, Amontillado, Oloroso, Cream. Onze voorkeur gaat uit naar Fino en Manzanilla, de andere zijn wat te zoet naar onze smaak.

NEEN, we hebben die 4 flessen niet helemaal uitgedronken!

We wilden wat lamsvlees kopen, maar dat is hier blijkbaar niet in de mode volgens de zoveelste beenhouwer waar we binnenstapten. Dus werd het maar kip. Met veel groentjes en couscous: ook lekker.

Zaterdag was het hier regelrechte storm. Windstoten tot 80 km/u en regen die met bakken uit de hemel viel. Dus bijna heel de dag in de camper zitten lezen. Errond werd het 1 grote plas. Gelukkig is het hier zandgrond (de camping noemt dan ook Las Dunas) zodat het snel weer wegtrekt, met achterlating van veel slijk.

Zondag was het nog heel grijs, maar droog. We fietsten  naar een lagune waar veel vogels zitten en zagen o.a. Zwarte ibis, Krooneend, Purperkoet. Mijn fiets-gps heeft ons echter een loer gerdaaid. Hij stuurde ons langs allerlei veldwegen, die door de regen van zaterdag in slijkbanen veranderd waren. De bagger plakte tussen band en spatbord, zodat we nauwelijks vooruit kwamen. Voor de terugweg vonden we gelukkig een veel korter alternatief over verharde weg.

's Avonds aten we lekker in een visrestaurant in het dorp. De carnavalstoet was er juist afgelopen, zodat we in de wmalle straatjes nog wat van de sfeer konden opsnuiven. Tijdens de terugtocht naar de camping werden we nog vergast op het vuurwerk in Cadiz, aan de overkant van de baai.

Vandaag maandag is de zon er volop terug, dus wordt de bbq weer in stelling gebracht. Na 4 dagen lekkere vis wordt het eens een entrecote.

Woensdag en donderdag hebben we hier in Puerto de Santa Maria genoten van heerlijk weer. Strakblauwe hemel en aangename temperatuur in de zon. Fietstochtje naar de overdekte markt om lekkere visjes te kopen, wandelingetje, glaasje sherry (Jerez de la Frontera is hier vlak bij) en smullen. Vitamine D aanvullen door wat in de zon te zitten. Wat wil je nog meer?

Vandaag vrijdag is 't andere koek. Grijs weer met regenvlagen en hevige wind. Morgen belooft het nog erger te worden. Nu ja, ze moeten hier in Spanje ook wat regen hebben om het grondwaterpeil aan te vullen :-)

Niet veel activiteit, dus niet veel te vertellen op de blog.

Zondag bleef het heel de dag mistig en grijs. We maakten er gebruik van om de recent bijeen gesprokkelde documentatie te ordenen. Aangezien je hier in de camping enkel met cash kunt betalen moesten we op zoek naar een geldautomaat. In Malpartida, zo'n 6 km verder, is er eentje. De barman kijkt met afgrijzen en ongeloof als ik zeg dat we die afstand te voet willen afleggen. Typisch Spaans: 'maar allez, met de auto ben je er in vijf minuten!!! En je kunt vlakbij parkeren. En het regent!'. Nu ja, die regen heeft zich beperkt tot enkele druppels vallende mist.

We heben de afstand toch maar gewandeld. In Malpartida rustten we uit in een café waar enkel mannen in groepjes van vier heel luidruchtig domino spelen. Elke steen wordt met geweld op de tafel geklopt i.p.v. gelegd.

Op en bij de camping zitten o.a. Blauwe eksters, Huiszwaluwen, een koppel Witte ooievaars hoog op een paal en massa's Huismussen.

Maandag hebben we ingepakt. We reden nog eens dwars door het park. Bij de 'Salto del gitano' zagenn we, buiten de ruim voorhanden Vale gieren, een koppel Zwarte ooievaars die een luchtshow uitvoeren. Zonder enige vleugelslag zweven ze rakelings langs de rots tegen de vrij hevige wind, om dan plotseling om te draaien of te duiken. Prachtig schouwspel!

Daarna gaat het verder naar een streek die Siberia blijkt te heten, maar op de kaarten als La Serena weergegeven wordt. Er zijn een 5-tal stuwmeren, omgeven door bossen, dehesa (de stukken weiland met eiken waar de fameuze pata negra varkens rondsnuisteren), olijfplantages en fruit boomgaarden. Heel mooi.

De camping waarop we hoopten gaat pas twee dagen later open, zodat we noodgedwongen in het dorpje Orellana la Vieja overnachtten op een parkeerplaats naast het sportcomplex. We wandelden naar het centro urbano voor een pint en belandden midden in de stoet van het kindercarnaval. Geen Oilsjtse toestanden, maar ook leuk.

Vandaag dinsdag (28/2) zien we tijdens ons ontbijt dat de huismussen nestelen in gaten in de snelbouwmuur van het sportcomplex. We vertrekken richting Cadí´´z via Ḿérida en Sevilla. Wisselwallig, overwegend grijs weer.

Tot in Mérida rijstvelden afgewisseld met bloeiende fruit boomgaarden in alle tinten van wit tot roze. En uiteraard wijnstokken en olijfbomen. Als bij ons een veld geploegd wordt zitten er onmiddellijk een massa meeuwen. Hier zijn het vooral Koereigers en Ooievaars die een wormpje komen meepikken.

Een uurtje voor we ons reisdoel bereiken lunchen we in een 'venta'. Dat is zowat als een 'Les routiers' in Frankrijk, maar dan in 't groot. Het menu voor koppels bestaat uit een salade, een omelet (met groenten en frieten!) en een grote hoeveelheid gebraden schapenvlees. Het dessert vergeten ze, maar dat zouden we waarschijnlijk toch niet meer op gekund hebben. Drank inbegrepen voor 48€ per koppel.

Om 5 uur installeren we ons in de camping Las Dunas in Puerto de Santa Maria, waar we eind 2014 ook stonden.

Morgen gaan we iets doen aan de uitpulende zak vuil wasgoed.

Vrijdag en zaterdag hebben we meegesurft op de activiteiten die door de Feria Internacionál de Ornithología georganiseerd worden. Na het verkennen van de beurs namen we vrijdag  deel aan een geleide bustour langs enkele uitkijkpunten. Het is prachtig zomers weer, zelfs de Spanjaarden kunnen er niet over zwijgen. (Ze kunnen trouwens gewoon helemaal niet zwijgen). We hebben amper de helft verstaan van het snelle geratel van de Spaanse gidsen, maar die helft was al interessant genoeg. Monfrague is vaste stek voor Vale, Monniks- en Aasgieren, en vooral de eerste zijn goed vertegenwoordigd. Machtige vogels die in groepjes op thermiek omhoog cirkelen zonder vleugelbewegingen, en dan uitkijken naar dode of gewonde dieren. De Monniksgieren en de Spaanse Keizersarend hebben een snavel die scherp genoeg is om door de huid te geraken, de andere wachten hun beurt af en kluiven dan de restjes af. Dit is wat er overblijft:

(foto kadaver)

Op de beurs staan standjes van alle streken van Spanje die iets te bieden hebben op gebied van vogelspotten en natuurbeleving. Dat wordt allemaal aangeboden door enthousiaste standhouders die hun waar met veel zuiders bravoure aanprijzen. We zijn dan ook teruggekomen met 2 boodschappentassen vol documentatie. Binnenkort moeten we een aanhangwagentje voor onze reisbibliotheek aan de camper hangen.

Er staan uiteraard ook veel handelaars in fotomateriaal, verrekijkers en telescopen. Al die dure spullen staan in dichte rijen opgesteld om uit te testen. Ik probeerde een digiscoping adapter te kopen voor de smartphone op de telescoop, want de Chinese versie die ik heb is nogal zwaar en omslachtig. Maar de prijzen liggen hier even hoog als in België¨ (160€, tegen 10$ voor die Chinese). En de goedkopere versies passen niet voor mijn smartphone.

Wordt dit hem? Mmm... Toch maar niet. Nogal prijzig.

Er is een gratis shuttlebus tussen de camping en Villarreal de San Carlos, het centrum van Monfrague waar de beurs plaatsgrijpt. Maar het uurrooster is nogal theoretisch, zodat je dikwijls lang moet wachten.

Zaterdag  vertrekken we te voet vanuit Villarreal naar het Castillo de Monfrague. Het normale parcours is onderbroken omdat het water in het stuwmeer hoger staat dan de 15e eeuwse Puente del Cardenal. Daarna komt een lange klim om een 400 m hoger bij de ruïne van het kasteel te geraken. Machtig uitzicht, en de gieren zweven hier op enkele tientallen meters voorbij!

Katrien op de uitkijk

Het is nog warmer dan gisteren, Katrien ritst de pijpen van haar wandelbroek weg. Terugkeren naar Villarreal doen we toch maar met de bus.

Vandaag zondag waren we van plan een wasje te doen, maar we staan op in mistig weer, niet echt geschikt om was te drogen. Maar tijd zat om de blog bij te werken en wat te ziften in al die documentatie.

Woensdag vertrokken via Tudela en Soria naar Segovia. Onderweg genoten van amandelbomen in bloei en sneeuw op de toppen van de Sierra's. Het is zonnig maar fris. Aan de rand van Soria doen we inkopen.

Tegen de middag zijn we in Segovia, waar we een mooie camperparking vinden bij de Plaza de Torros. Van daar is het een 20 minuten wandelen naar het centrum, gewoon door het beroemde aquaduct te volgen. Het kunstwerk staat er al 2000 jaar. Nu beweren ingenieurs dat het vol gaten zit en op invallen staat. Wellicht jaloezie omdat hun eigen bouwsels het nooit 2000 jaar zullen uithouden? Of willen ze veel geld verdienen met studies en 'brugchirurgie'? :-)

Eens in de oude stad wandel je naar de kathedraal, die zoals alle Spaanse kerken ruim voorzien is van oude Vlaamse schilderijen en wandtapijten.

Nog een eind verder staat een mooi Alcazar, het kasteel waar Isabela la Católica´Columbus geld weigerde voor zijn ontdekkingstocht. In de avondzon krijgt je van daar een mooi uitzicht over de rode gloed die over Segovia valt.

We eten tapa's in een bar die door Trotter aangeraden wordt. Het blijken stkken ingewand te zijn, wat door sommigen onder ons minder geappreciëërd wordt...

Daarna dineren we in een restaurant buiten de toeristische pret. De entrecôtes zijn er van een onverantwoorde grootte.

Vandaag donderdag verplaatsen we ons eerst naar Ávila. Het zal heel de dag nevelig blijven. Er is weinig verkeer langs de N110, dus het schiet goed op.

We doorkruisen Castilla - Leóń, een regio die vergeven lijkt van de ooievaars. Op elke kerktoren, in de bomen, zelfs op bouwkranen zitten ze te klepperen op hun nesten.

Ávila is vooral de moeite wegens zijn intacte omwalling, de basiliek San Vincente en de kathedraal. De rijkdom die in de kerken verzameld is slaat telkens weer met verstomming. Het is al goud en zilver wat blinkt.

De stad is de hoogste van Spanje, en dat voel je aan de temperatuur: het is hier flink wat kouder dan in Segovia.

Na de middag rijden we verder naar Plasencia en het Nationaal park van Monfragüe.¨ Hier vallen we met ons gat in de boter: dit weekend viert men gedurende 3 dagen de Feria internacional ornitologica, met gratis rondleidingen, busritjes en tentoonstellingen. Daar gaan we uiteraard ruim gebruik van maken de volgende dagen!

Gisteren (maandag) verplaatsten we ons vlotjes van Urrugne in Frankrijk naar Pamplona. Er was, voor een maandag, bijzonder weinig verkeer. Het weer werd beter naarmate we dichter bij Pamplona kwamen.

Vorig jaar reden we hier teleurgesteld door omdat we nergens parkeergelegenheid vonden voor de camper. Nu waren we wat beter voorbereid en vonden we vlot een plek (waar we eigenlijk niet mochten staan) net buiten de stadswallen. Met een lift-trammetje kwamen we in de oude stad, waar we een circuit langs de voornaamste gebouwen volgden. Pamplona is duidelijk een stad die de laatste 30-40 jaar snel gegroeid is: buiten het centrum is er enorm veel nieuwbouw, in Luchtbal-achtige wijken. Maar het historische centrum is de moeite.

In de kathedraal was er een heel mooi opgebouwde tentoonstelling over de geschiedenis van West-Europa. Uiteraard met aandacht voor de katholieke inbreng, maar veel interessanter dan de klassieke uitstalling van mijters, miskelken en andere gouden toestanden.

We lunchten in het oudste café van Pamplona, Café Iruñã.

We reden verder naar het zuiden tot in het dorpje Arguedas, dat een prachtige camperparking aanbiedt. We staan juist onder de vroegere grot-woningen, uitgehouwen in de bergwand.

Vandaag dinsdag hebben we, bij prachtig weer, het natuurpark Las Bardenas bezocht. Een kruising tussen Gran Canyon en Death Valley, maar dan op kleiner schaal. 20 miljoen jaar geleden was dit een binnenzee, waarin sedimenten uit de rivieren in lagen afgezet werden.  Toen er 10 miljoen jaar geleden een doorbraak kwam naar de Middellandse zee (via de huidige Ebro vallei) liep het meer leeg. Door latere tectonische bewegingen werd het opgeperst, en de erosie creeerde fantastische vormen. We hebben de hele dag gehotsebotst over de aardewegen en een wandeling gedaan langs een oude Cañãda, dat is een weg warlangs het vee vroeger uit de bergen naar de steden gebracht werd. Aan weerszijden van de vallei staan hoge steile heuvels. Pech dat we op de heenweg fout liepen, zodat het klimmen en dalen werd langs smalle moeilijke paadjes, maar het was zeker de moeite waard. Hier leven en broeden tientallen Vale Gieren, die we van redelijk dichtbij konden bekijken.

We slapen vannacht weer op dezelfde camperplaats.

Vrijdag : vannacht met oordopjes geslapen, want het jachthaventje van Le Teich wordt uitgebaggerd, en dat gebeurt voor en na hoogwater, zowel overdag als 's nachts.

Na het ontbijt fietsen we langs de buitenrand van het ornithologisch centrum. De waarnemingen zal ik in een afzonderlijke nota plaatsen, zodat de niet-vogelaars die kunnen overslaan :-)

Het weer is prima, strakblauwe hemel, de temperatuur aangenaam. We rijden tot in het oesterhaventje van Gujon, waar we, net als vorig jaar, met een lekkere portie oesters en wulken lunchen. Daarna trekken we nog even door richting Arcachon, maar de route is hier vrij eentonig, dus terug naar Le Teich.

Zaterdag : vannacht was het, door de volledig open hemel (prachtige sterren!) frisjes. Na het ontbijt trekt Katrien naar het lokale marktje voor aanvulling van de mondvoorraad. Erik gaat vogels kijken in het ornithologisch centrum. Een wandeling van een 3-tal uur.

's Middags lunchen we met de lekkere paté's en kazen die Katrien op de markt versierd heeft. Daarna breken we op en rijden via secundaire wegen dwars door het regionaal park van de Landes. Naarmate we meer zuidelijk komen betrekt de lucht, de temperatuur zakt van 18 naar 11°C, maar het blijft droog. Onderweg zien we veel mimosa-bomen als gele wolken in bloei staan. In Urrugne, een dorpje ten zuiden van St-Jean-de-Luz, vinden we camping Larroulota terug, waar we in december van 2015 ook stonden. Vriendelijke eigenaars, alle voorzieningen voorhanden. Heerlijk om na 4 dagen op camperparkings een heerlijk warme douche te nemen!

Het diner bestaat uit een lekkere paella van de markt van Le Teich.

Zondag 19 februari. Het weer is variabel maar droog. We fietsen van de camping naar de kust, op een 5-tal km afstand. Bij het fort van Urrugne-Socoa lunchen we bij het haventje. Oesters en gamba's. Die Fransen kunnen toch lekker koken! De bazin stoeft met haar Millefeuille à l'Ancienne, je kunt echt niet weigeren :-) En inderdaad, hij is lekker.

Om de vertering te helpen fietsen we langs de kustweg (soms flink steil) tot in St-Jean-de-Luz en terug. Terug op de camping nog wat baantjes getrokken in het overdekte zwembad.